Sonsuzluğun Tekrarı Şiiri - Hüseyin Turhal

Aşk,
sessiz bir odada yankılanan
en gürültülü çığlıktır bazen.
Parmak uçlarında biriken
o ilk heyecan,
her bakışta yeniden doğan
kadim bir yemin.
Ne bir kalıba sığar
ne de bir ritme.
Dalları göğe uzanan
bir kök salmadır o,
en umulmadık zamanda.
Seninle olmak,
tarihin durduğu o an,
bir kumsalda kaybolan
iki çift ayak izi.
Güneşin batışı bile
sönük kalır yanında,
çünkü bizim ışığımız,
kendi gölgemizi yutacak kadar
yakıcı ve gerçektir.
Oysa en çok,
senden uzakta geçen her saniyede
büyür bu aşk.
Boş bir caddenin bitimindeki
o tanıdık sıcaklık gibi,
her nefeste evine dönme arzusu.
Aşk,
iki yarım elmanın
tek bir bütün olmayı
hiçbir zaman öğrenememesidir belki de;
sadece yan yana durup,
birbirinin tadını
sonsuzca hissetmek...