Sonsuzluğun Sessiz Fısıltısı

Sana bakıyorum. Gözlerin, hani o herkesin sıradan dediği, kahvenin en derin tonlarını barındıran gözlerin... benim için tüm evrenin başlangıç noktası. Ne zaman kirpiklerin titrese, kalbimin göğüs kafesime sığmayan o garip coşkusunu hissediyorum. Sanki içeride bir kuş, kafesten kurtulmak için çırpınıyor ama biliyor ki, asıl özgürlüğü senin yanında kalmakta.
Aramızdaki bağ, ne aceleci bir tutku, ne de geçici bir heves. Bu, daha çok kök salmak gibi. En şiddetli fırtınalarda bile birbirine kenetlenen, toprağın altında sessizce büyüyen iki ağacın hikayesi. Yan yana duruşumuzda, dünyanın tüm gürültüsü birden kesiliyor. Sadece senin nefes alışının ritmi kalıyor, o da benimkine karışıyor.
Seninle geçen en basit anlar bile, en görkemli maceradan daha değerli. Elini tuttuğumda, avucunun sıcaklığı, aklımdaki her şüpheyi, her yorgunluğu eritiyor. Bu bir söz değil, bu bir his. Sanki ruhumun kayıp parçası, nihayet ait olduğu yere dönmüş gibi. Sen, benim okuduğum en güzel şiirsin. Vezni olmayan, kafiyesi aranmayan; sadece hissedilen, her satırında yaşamın anlamını taşıyan bir şiir. Ve ben, bu şiirin sonsuzluğa kadar sürecek okuyucusu olmaya razıyım.