Sonsuzluğun Eşiğinde – III

Ölüm değil, uyanıştı bu

Bir boşluk zannettiğimiz
Aslında en dolu hâldi varlığın.
Orada kelimeler susar,
Sadece kalbin özü konuşur.

Ruh yürüdü bir ışığın içine,
Ne yargı vardı orada ne zaman.
Sadece bildiği unuttuğu her şeydi;
Kendine kavuşmanın tarifsiz huzuru…

“Ben buyum işte” dedi sessizce,
Korkularını, maskelerini, acılarını
Geride bırakmış bir hakikat gibi…
Arınmış, çıplak ve sonsuz…

Ve orada,
Dünyadaki bir tebessümün bile
Ne büyük bir ışık yaydığını fark etti.
Bir sarılmanın, bir affedişin
Cennetle komşu olduğunu…

Biz burada “öldü” derken,
O orada “yeniden uyandım” diyordu.
Bir sabah gibi,
Hiç batmayan bir güneşe uyanır gibi.

Ve işte o anda,
Ölüm sonsuzluğa dönüştü,
Bir son değil,
Kutsal bir dönüş oldu adı.