Sonsuzluğun Eşiğinde – II Şiiri - Doğan ...

Ruh yürürken, beden susar

Bir nefesin son yankısı,
Evrende bir dalga gibi dağılırken
Ruh yavaşça ayrıldı bedenden,
Ne acı hissetti, ne korku, ne endişe…

Zaman, saatleri unuttu,
Dakikalar yok oldu, saniyeler sustu.
Çünkü sonsuzlukta ölçü yoktur,
Ölçülen tek şey: Kalbin niyeti.

Geriye sadece bir bakış kaldı,
Camın ardından bakan bir çift göz gibi.
Bir gülümseme belki,
"Buradaydım… ve artık özgürüm" diyen bir hâl.

Ardında ağlayanları gördü,
Ama onların da gözyaşında
Bir teslimiyet vardı,
“Gitti” demediler; “Geri döndü” dediler.

Belki yıldızlara,
Belki ışığın bile ulaşamadığı yerlere…
Ruh yürüyordu sessizce,
Yalnız ama korkusuz, çünkü o artık sonsuzlukta…