Sonsuzluğun Eşiğinde Şiiri - Doğan Çeçen

Ölüm ve sonsuzluk üzerine bir şiir

Bir kalp sustu, evrenin nabzı gibi,
Ne çığlık kaldı geriye, ne vedâ sesi.
Ama bir ışık doğdu o an,
Görünmeyen bir kapı aralandı sessizce.

Zaman durdu;
O an, her şey anlamını yitirdi ve kazandı aynı anda.
Bir beden düştü yere,
Ama bir ruh, göğe yükseldi usulca…

"Öldü" dedi biri,
"Hayır, doğdu!" diye fısıldadı sonsuzluk.
Çünkü ölüme giden yollar,
Sadece gözle görülmez bir geçitten ibaretti.

Ne bir son bu,
Ne de bir başlangıcın başı.
Bu sadece
Ruhun, ebediyete olan kavuşması.

Ey sonsuzluk,
Ey kalbimize sığmayan bilinmezlik,
İnsanı en çok seninle yüzleşirken tanıyoruz,
Ölümde değil,
Sonsuzlukta başlıyor asıl yaşam…