Sonsuzluğa Doğru Şiiri - Mehmet Çiçek

Güneş sönüyor yavaş yavaş ölümün girdabında.
Baharlar yanıyor, susuz kalmış aşkın azabında.
Ne renkler canlanır, semanın asılı duran bulutlarında
Ne de hayaller umut salar, hayatın biteceği zamanda.

Rengârenk bahçelerde gülmeyi unuttu gözler bir anda.
Yalnızlığın pençesinde bir yanım umuttu bir yanım hayat.
Düşler âlemi yıkıldı sessizliğe kurban giden rüyalarda.
Ayrılık söndürülemeyen bir ateşin koru gibi yanmakta.

Bekleyen gemi kalkar yolcularını aldığı limandan.
Sallanır eller o kalkışta düşer gözyaşı toprağa.
Ne mendiller silebilir yorgun bedenler de gözyaşını.
Ne de yakılan ağıtlar dindirebilir içlerdeki acıyı

Durdu kalkan gemi semanın sonsuzluğunda.
İki melek aldı beni sonsuzluğun başlangıcına
Bir ben kaldım, bir ışık çarptı yalnızlığıma.
Karanlıklar yitirdi gücünü sonsuzluğun başında.