Sonra Bir Göç Başladı... Şiiri - Tuncay ...

Rüzgâra hükmünü bağlayıp; kavi bir önsezi, kendini ince hesaplara mahkum edip.
Edilgen yapıya isyan eden etkinlik.
Duygular reset etmiş kendini.
Doğasal hükme bağlanmış, görünmeyen bir çekim merkezi.
Uçurum kenarı bir yaşam, kendi öletinden imtina edip, yalnızlığın kollarına teslimiyet.

Yirmidokuz harfi yutan bir kara delik.
Cümleler lâl olmuş, yutkunmalarda boğulan gönül kuşlarım.
Baykuş zalimliğinden kaçarken göğün maviliğine yükselmek isteyen icgüdüsel bir davranış.
Tüm esir sözcükler firari düşlere bağlanmış,
Zaptedilemeyen özgürlük düşleri.

Yine bir yağmur akşamı, simsiyah bulutlar ardına gizlenen yıldızlar.
Hapsedilmiş düşler maphusanesinde gök yüzü de el vermiyor maviliğe.
Asrı saadeti kutsayan tüm krallıklar geçmişin enkaz bulutları arasında.
Kendini geçmişte gizleyen yaşam formu.
Reformist düşünceler düşünde, yitip giden dahilerin ahını almış yağmur bulutları.

Ağla sen gönül, yağmur düşlerine,
yağan yağmurlarla birlikte.
Ne kadar yavan sözcükler düşüyor beyaz sayfaya.
Ah edip, kendine acıma modunda, kod numarası girilmemiş markası yalnızlık olan kalem elimde.
Yaz bakalım, kavur yalnızlık türkülerini sazın nağmelerine terk edip; kanına zerk ettiğin sevgi afyonundaki doz aşımında tüket kendini.