Sönen ışık Şiiri - Arda Polat

Issız bir limanda bekleyen gemi gibi,
Ruhum demir attı bilinmezliğe.
Ufuk çizgisi silindi gözlerimde,
Güneş battı içimin denizinde.

Her dalga bir fısıltı geçmişten,
Boğuluyorum anıların sesinde.
Kurtuluş yok bu fırtınadan sanki,
Tek liman sessizlik, derinlerde.

Bir çıkış aradım karanlık dehlizlerde,
Her adımım daha da batırdı beni.
Umut ışığı söndü ellerimde,
Kaybolmuş bir yıldızım bu evrende.

Yorgun kalbim sessizce vedalaşır,
Uzaklaşır dünyadan, boşlukta süzülür.
Acı diner mi sonsuz uykuda?
Bedenim hafifler mi ruhum sustuğunda?

Son fısıltı dudaklarımdan dökülür,
Bir veda rüzgarına karışır sesim.
Elveda acılar, elveda hüzünler,
Artık sessizlik benim tek evim.