Sönen Hayatlar Şiiri - Hulya Orakcı

Toprak ağladı yavruları bağrına basarken
Ananın feryadı çıktı göğe yavrunusu ararken
Ciğerler yanıp köz oldu ocaklar sönerken
Çareler tükendi onca insan kefensiz giderken

Ölüm bukadar yakındı işte insanoğluna
Garantin varmıydı çıkmaya yarına
Bugün yataktaydın yarın enkazaltında
Buz tutmuş onca beden yatar kaldırımlarda

İnsanlar çaresiz di döküldü sokaklara
İşte koca Bi toprak yığınıydı sevdiğin dünya
Yetim kalmış yavrular yok ana baba
Yer gök ağladı öksüzün bir tek gözyaşına

Ana feryat eder Yavrularım nerede
Evlat der Anam babam hani nerede
Büyük acı düşerken yüreklere
Yarab Bi yudum su serp şu yanan gönüllere

Rabbım der kulum unuttun beni
Rahat gününde anmadınki hiç beni
Şimdi bugünde tutacak benim elini
Rabbın zülm etmedi insan etti ise kendine etti

Belkide hiç bukadar içten Allah demedin
Dünya dedin mal dedin Rabbini bilmedin
Sana bir tek Rabbin yetecekti bunu öğrendin
Eyvah dedin Rabbimi çok geç bildim

Ortalık karıştı kalmadı bitti gitti düzen
Kurtuluşa eremedi bu dünyada rabbini üzen
Rabbine kul olanın ayak sesydi cenntte gezen
Gülerek gitti bu dünyadan gerçek şehit ölen..