Sonduzluğa Açılan Kapı Şiiri - Seyrani Göl

Her suskunluk,
bir boşluk değil
bir yankının
dile gelmeyi bekleyen gölgesidir.

Söylenmemiş sözler,
unutulmuş değildir;
aksine,
daha derin bir yerde bekler
olgunlaşmayı…
anlamın kendini aşmasını.

İnsan çoğu zaman
söylediklerinden değil,
sustuklarından inşa eder kendini.
Çünkü kelime
bir sonluluk,
ama susmak
sonsuzluğa açılan bir kapıdır.

Gönlün en sessiz köşesi,
hatıranın en sadık evidir.
Orada zaman
biriken bir su gibidir
aktığını sanırsın,
oysa derinleşiyordur.

Ve susarak hatırlamak
bir tür dua gibidir:
hiçbir dile sığmaz,
ama ruhun her yerine yayılır.

Bazen bir nefes,
bir bakış,
bir duraksayış
yıllar öncesine dokunur
çünkü susmanın da
kendine ait bir hafızası vardır.

Sadece duyan değil,
duyumsayan anlar bunu.
Çünkü bazı hatıralar
gözle değil,
özle görülür.

Ve insan,
kendine en çok
sessizliğinde yaklaşır.
Çünkü o an
kimsenin değil,
yalnızca kendi sesidir içinde yankılanan.
S.GÖL