Sonbaharın renkli güzelliği

Sıcak ve demli çayımı almış, evimin bahçesinde plastik sandalyede oturuyorum.
Bu arada hava soğuyor artık.
Sonbaharın renkli güzelliği de hafif hafif soluyor soğudukça.
Kızıllar sarılara yerini bırakmaya hazırlanıyor.
Dün “sessizim” dedim ya; bugün biraz daha konuşkandım.
Daha önce hiç tanışmadığım birileriyle konuştum, uzaktan yakına, yakından uzağa.
Yapmalı insan bunu bazen, hiç tanımadığı birilerine anlatmalı kendini ve dinlemeli onlardan kendilerini.
Risksiz, telaşsız, samimi, yanlış anlaşılma korkusu hissetmeden; öyle içinden geldiği gibi yargılamadan, yargılanmadan.
Rüzgarın etkisiyle gözümün önündeki ağaçlardan, yeterince sararmış olan yapraklar düşüyor..
İzliyorum, salına salına düşmekte olan yaprakları sıcak ve demli çayımı yudumlarken. (Hem çay dediğin sıcak ve demli olmalı.)
⁃Tam da yaprağın telaşsız hali gibi bırak bazen kendini hayatın akışına, diyor içimdeki ses.
⁃Öyle yaptım ya diyorum.
⁃İyi yaptın işte, diyor..
Daha önce demiştim ya, zaman zaman konuşuyorum kendimle diye.
Bu kez kısa tuttum.
Funda Arar’ın “Senden Öğrendim” şarkısı çalıyor.
“Yok saymayı ben senden öğrendim” kısmını birlikte söylemeye başladık, haberi yok tabii Funda’nın..
Sonra fark ettim ki bir zamanlar hüzünle dinlediğim şarkılar; ya da beni hüzne boğan şehirler ve hatıralar artık yormuyor, üzmüyor; hatta keyiflendiriyorlar..
Funda’ya çaktırmadan şarkının sözlerini biraz değiştirip “yok saymayı ben, kendimden öğrendim” diye mırıldana mırıldana çayımı tazelemeye giderken, içimdeki hayat sevincim yarına hazırlıyordu kendini..