Sonbahar Günleri'nde

sonbahar'ın ilk günlerinde
dökülür yapraklar
basılır.....
düşer ayaklar altına
o güzel yaprak
o değerli yapraklar
tıpkı kalbim gibi düşer
paramparça olur ezilmekten...
fakat sesi çıkmaz istemez kimse üzülsün
rüzgarla birlikte kâh orada kâh burada dolaşıp durur
bazen denizde bazen sokakta
Ve bazende kimsenin gitmek istemediği bir yere gider.
ama hala ses çıkmamaktadır

çocukların oyuncağı olur ve bir zaman sonra
Güzelliğini yitirir
parçalanmışıtır br daha düzeltmek mümkün değildir! ! ! !
Ve kış gelmiştir
atılmıştır ücra bir yere..
unutulmuştur
sonbaharda hayretle bakılan değer verlen rüzgarla dolşan o yaprağın
artık bir değeri kalmamıştır
kimsenin gözünde....
çevresinde kimse yoktur ona gülücükler saçan ve benim ol diyen insanlardan...
hepsi bir yerlerde bir koşturmaca içindedir
yanında pamuk kadar beyaz karlardan ve birde şu estimi uçuran rüzgardan başka kimse kalmamıştır
ağlamaktadır bakmaktadır çevresine kimse onu umursamamaktadır
rüzgâr gelmektedir üstüne üstüne
ve birden bir çocuk atılmaktadır
çünkü sonbahar yaprağını para sanmıştır
önemsiz bir yaprak olduğunu görünce onu bir köşeye fırlatıp atmıştır
yapraktaki sevinç bir anda uçup gitmiştir rüzgarla
artık yanında hiçkimse kalmamıştır
rüzgarla hiç bilmediği yerlere yolculuğu başlamıştır ve öyle gözüküyordu ki bu yolculuk bütün bir kış sürecekti
rüzgarla gezmediği yer kalmamıştır yaprağın
Ve...
sonunda ilkbahar gelmişti
sonrada yaz
hayatın içinde savrulan yaprak yazın sıcağına dayanamamıştır ve
gözlerini yumup kendini hayatın rüzgarına bırakmıştır

artık onun yönü insanlara bağlı değil hayata hayatın rüzgarına bağlıdır......