Sonbahar Şiiri - Mücahit Hatip Memet

Sevdaların mevsimi değil midir sonbahar?
Kaldırımlar iki kişilik yürüyünce yan yana.
Birer, birer dökülür yapraklar dalından.
Bir çok bekleyenin hayali şahit olmak o âna. Hasretle dökülmesi beklenen yaprak, umarsızca çiğnenmeye mahkum olur sonra. Birden sular dökülür siyah bulutlardan. Toprak suya olan hasretini anlatır doğaya. Zaman zaman rüzgâr oynar baş rolü.
Her gün bir tekerrür, daha çok kaplanır ağaçların gövdesi sararmış yapraklarla.
Bazen de güneş gösterir kendini yer yüzüne. Solmaya yüz tutmuş güllerin neşesi vurur doğanın güzelliğine.
Herkes yüzünü batıya çevirdiği zaman,
Bir çığlık kopar ansızın.
Kızıl güneş batmakta olur o an.