Bazen, dengesiz kalır hayata insan.
Bazen de sebepsiz.
Bazen dağlar kırılır ortadan.
Bazen de nedensiz.
İnsan hep isteyecek.
Sevdaların mevsimi değil midir sonbahar?
Kaldırımlar iki kişilik yürüyünce yan yana.
Birer, birer dökülür yapraklar dalından.
Bir çok bekleyenin hayali şahit olmak o âna. Hasretle dökülmesi beklenen yaprak, umarsızca çiğnenmeye mahkum olur sonra. Birden sular dökülür siyah bulutlardan. Toprak suya olan hasretini anlatır doğaya. Zaman zaman rüzgâr oynar baş rolü.
Her gün bir tekerrür, daha çok kaplanır ağaçların gövdesi sararmış yapraklarla.
Bazen de güneş gösterir kendini yer yüzüne. Solmaya yüz tutmuş güllerin neşesi vurur doğanın güzelliğine.
Eskiden,
Ummadığım zamanlar çalardı kapım.
Şimdi,
Gel de al geriye kalanları.
Neredesin vuslat?
Bana ver tüm kırgınlıkları.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!