..Sona Doğru... Şiiri - Gönül Ersin

Yaşama o masum ilk adımla başlandı umuda doğru
Emekleme devresiydi ilk karşılaşılan heyecan
Sonra uzandı el biliçsizce karşısındaki ele
Çığlık/çığlığa ayaklanış müjdelerle dolu
Eğiliş mini/minnacık yerdeki karıncaya
İşaret kimi gökte süzülerek uçan kuşa
Kimi dalında açmış bir çiçeğe doğru
Her adım ayrı bir hazdı başka coşku
Düşe/kalka da olsa yolculuktu bu
Hızlandı adımlar uzadı büyüdükçe
Hep ileri ard/arda gidilip coşuldu
Koştu çocuk son sürât bitimine
Fark etmedi kirlendiğini ömrün
Kirlenerek yürümek umurunda mı
Bilmedi ruhun arınamayacağını
Gitmeliydi daima duraksamadan
Amacı hedefe varmaktı nasılsa
Geçerken uzun yollar boyunca
Hastalandı ve sonunda yaşlandı
Yorgundu ruh güç kalmamıştı
Orada mecburen duraksadı
Çöktüğü yerde yığılı kaldı
Aştığı yola dönüp te baktı
Gönlü hüsranlar içindeydi
Üstü/başı ise kir/pasak
Biten yol değil yaşamdı
Böyle nasıl tükenirdi
Sorudu içi burularak
Başı üstüne bakarak
Tabelada yazıyordu
Yazgısını okudu
Yoktu hiç kaçış
Başka da çıkış
Geldiği o yer
Son Duraktı
Ve varış...

Gönül Ersin
*kirazçiçeği*