Son Yudumda Kaldın Şiiri - Ahmet Taha Dağlı

Bir sokak lambası söndü,
Bir adım attım geri.
Elin elimde değilken,
Üşüdü şehrin yeri.

Dudaklarımda bir sızı,
Gözlerinden yansıyan.
Kadehimde kırık zaman,
İçimde dilsiz figan.

Deniz sustu bu akşam,
Rüzgar da iç çekiyor.
Son bakışın boğazda,
Bir yudumda eriyor.

Söylemedim son sözü,
Bir tebessüm yetti de...
Gidiyordun susarak,
Gizli bir şiir gibi.

Bir kaldırım taşında,
Adımların kayboldu.
Ardından bir ben sustum,
Bir de sokak, boynu bükük

Martılar geç kaldı bu kez,
Gecikmiş bir vedaya.
Kalbim ezberliyordu,
Seninle gelen sabaha.

Masanın ucunda kaldı,
Birkaç kelime eksik.
Rakı bile anlardı,
Bu suskunluğu sessiz.

Yanaklarımda kalan,
Bir rüzgardı hatıran.
Ne teninde, ne zaman-
Bir gölgede donan an.

Baktım gidişine ben,
Hiç dönmeyecek gibi.
Ayrılık da usul usul,
Süzüldü içimdeki.

Son yudumda kaldın sen,
Ne eksildin ne çoğaldın.
Ben sustum, şehir sustu,
Ve boğazda solandın.