Son Veren Şiiri - Vahdet Mehmet Güneş

bir ölüm var
kaçmak bir filimin sonu
gerçek hep akılda
hiç yakalanmayacağını düşünmek
nefsi emmarenin virüsü
mezar toprağa açılan bir hücre
kefen bin günahı aklarmı!
bir ölüm var
zamanın sınırında
her tad her keyif
ölümle bir son
sevdim sonunu hatırlamadan
sevdim başını bitirmeden
hayaldi bir tren yolunun biteviyesinde
sevgim sonsuz nerede yansın
bir tren garı katarıyla götürsün
dökülsün geçtiği üzüm bağına
ölümsüz sevgi bir gün öldü
bir kurşun gibi taşıdı gönlüm
yoruldu,giran olmadan
yetiştirdim Finikenin bahçelerinde
yemyeşil sevgi güllerini
gaddar gençlik kopardı dalından meyvalarını
ölüm bir gerçek
geçmişi sararak gelen
insanın kaderine son veren