Son Şiir Şiiri - Erdal Yeni

Bu sana son şiirim.
Artık ne kalemi, ne de kağıda ağlayacağım
Ne, bir güle bağlanacak mecalim kaldı
Ne de, bülbül gibi feryadım...
Ne baharı bekleyecek zamanım,
Ne de, yaşama tekrar sarılacak dermanım.
Her şeyim sendin, canım.
Senle doluydu her anım.
Artık sensiz kuru bir dalım
Kırıldı kalemim, ve bu sana son şiirim...

Kırmızının değil, mavinin aşk olduğunu sen öğretmiştin bana
Elinden içtim, günah pınarının zehrini, kana kana
Yoksun artık, tükeniyorun sigara gibi yana yana
Sevmek kim, ben kim! Belki de layık değildim sevdana
Belki geç geldin dünyama, yine de seviyorum seni,
Sen inanmazsın belki ama Allah inanır bu kuluna.
Yoruldu kalemim, ve bu sana son şiirim...

Sen ki, kalbimin en küçük, en karanlık, giz dolu yerini sahiplendin
Burası bana yeter, burası benim dedin
Olmazları, karaları, can alıcı maviye boyadın
Tabutumu kırıp, kefenimi yaktın, yaşamı gözlerinde sevdirdin
Sonra mı...!
Sonrası bildiğin şeyler be gülüm
Yaktığın kefeni üzerime, elinle sardın.
Yenildi kalemim, ve bu sana son şiirim...

Satırlarım da, ruhum gibi şen olmuştu aşkından
Umut dolu, mısralar sel oldu taşkından
Sevda gülü açacak sandım, budadığın ışkından
Bilemedim bağışla, bülbül mü olurdu gülüne, bu şaşkından
Kanadı kalemim, ve bu sana son şiirim...

Evet sevdiğim, çekiliyorum yolundan.
Tüm umutlar seni bulsun.
Kalan ömrüm ömrün olsun.
Benim olmayan mutmuluk gönlüne dolsun.
Senden başkasını seversem eğer...
Adım; "Nağmert..."
Soyadım; "Şerrrefsiz..." kalsın
Bu da, sana yazılan, son şiirim olsun.
Sana Ettiğim Son Yemin...
Ve...
Yazdığım... En Son... Şiirim...

06 / 12 / 2017
23;30