gölgesinde oynardım
karanlıgın
çocukca oyunlarımı sergilerdim
insanlar yerine; sokak köpeklerine
kuklalarım olurdu
bedenimde ki her uvzum
ve yavaş yavaş düşerdi
sahne yerine,ıslak kaldırımlara
ve perdeler kapanırdı varsayımlarla
kapananlar göz perdelerimdi, hayata
ve kapanış türküsü olmadı
ve kimse aglamadı baş ucumda
agıt yakanı duymadı kulaklarım
hayattaki son sahnemdi; bu dostlarım
Kayıt Tarihi : 12.12.2006 17:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!