Bazen insan samimi sandığı bir çift gözün samimiyetsizliğinde boğuluyor.
Bazen dostane bildiği bir çift sözde ki kinayeli dokundurma da.
Bazen yara bandı niyetine kullanılma hissinde.
Bazen sahte bir gülüşte.
İnsan bitiyor bu bazenler ve ardında ki nedenlerle.
Kendini kızağa çekiyor,
Yol verdiği tüm sahtelikleri uzaktan uzaktan izliyor...
Böylece ne giden geri geliyor
Ne de bekleyene son pişmanlık fayda ediyor...
BAHAR;
geldi geçti...........
YAZ' da öyle...............
KIŞ' ta geçer elbet gönlüm,
ÜZÜLME....
Kayıt Tarihi : 31.10.2015 12:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
DÜŞÜNCESİZ PRENS
