Son Perde Şiiri - Müjgan Kızıleniş

ne çok ölüm
ne çok dirimmiş hayat
dansın tam ortasında
bir el düşer yana...
müziğin can alan nüanslarında
saz düşer...tel kırılır...
öldü sanırsın,
bitti sanırsın ama bitmemiştir...
hep bir sesin izi kalır hatırında...

hiç beklemezken...
umutsuz bir anında
çıkıp geliverir gözlerinin önüne...
tutulur kalırsın sendeliğine
bir şiir dinlersin sesinden
ölüp ölüp dirilirsin...

görmeden dokunmadan
sadece hissettiğinle kalırsın...
ne bir kelime,ne bir söz
sadece ruhuna dokunduğunla
gider gelirsin geceler boyu;
kış günü yokluğun ateşi sarar
sonradan çıkar acısı doğumun
bir ölür,bir dirilirsin...

sevi bu...
adı dolaşır durur damarlarında...
yeniden varolursun onunla
meydan okursun korkuya...
korkunun son durağı burası
sevi bu...sevi...
ne zamanı...ne mekanı...
ne oluru...ne olmazı...
onunla hoşgeldin diyebilirsin her yeni güne
hatta ölüme...
hem de herşeyi yarım bırakacağını bile bile.