Son nefesime kadar....

Canım öyle acıyor ki,
Bazen diyorum: keşke nefesim son bulsa.
Ben, yasak olan, imkânsız biriyim;
Yüreğim acı içinde, çaresiz, umutsuz…

Her sabah ağır bir sessizlikle başlıyor,
Gözlerimi açar açmaz,
Boşluk sarıyor içimi.
Kelimeler yetmiyor anlatmaya bu sızıları;
Adını anmasam da, her düşüncede sen varsın,
Her nefeste, her solukta seni hissediyorum.

Bekleyiş…
Hep bekleyiş…
Zamanın ağır sessizliğinde
Senin yokluğunla baş başa kalmak.
Dalga dalga çarpıyor yüreğime,
Özlem dolu anılar,
Ulaşamadığım eller,
Konuşamadığım kelimeler…

Gözlerim seni arıyor her köşede,
Kalbim hatırlıyor her sessiz dokunuşunu.
Ne kadar uzak olsan da,
Her hatıranda yeniden yanıyorum,
Ve yeniden seni arıyorum
Her boş bakışta, her sessiz anın içinde.

Bazen dudaklarım adını fısıldamak istiyor,
Ama sustuğum her an,
İçimde daha da büyüyor bu acı.
Özlemin pençesinde kalakalmış bir ben var,
Hâlâ sana dokunamamanın,
Hâlâ yanına gidememenin yüküyle.

Ben bu bekleyişle varım,
Bu özlem ve çaresizlikle yaşıyorum,
Nefesim son bulana dek,
Kalbim hep seninle çarpacak,
Sevdanın ağır yüküyle,
Ve hiçbir zaman bitmeyecek…
@dsız..
24 Ağustos 2025