Son nefes sen Şiiri - Serdar Yusuf

Son Nefes Sen

Bu akşam sahile gideceğim,
kumlarda seni bekleyeceğim.
Her dalgaya fısıldayacağım adını,
suların hafızasına kazıyacağım yüzünü.

Balıklara değil artık,
denizin kalbine anlatacağım seni;
ufkun mavisine gizlenen gözlerini,
rüzgârın taradığı saçlarının kokusunu,
gülüşünün ardından doğan baharı.

Ay değil yalnızca,
gökyüzüyle deniz birleşince
sen doğacaksın yakamozlardan.
Her ışıkta açacağım kollarımı,
her esintide “şimdi” diyeceğim.

Öyle özledim ki seni…
Yağmur yağdığında
şemsiye değil,
sesin korusun istiyor yüreğim.
Toprak bile değil artık,
çiçekler sen kokuyor;
her gözyaşımda sana dokunuyorum.

Ama yine sabah oldu,
ve sen yoksun.
Son dalga kıyıyı terk etti,
martılar bile ardına bakmadan gitti.
Kurudu gözlerim avuçlarımda,
ayak izlerin silindi kumlarda,
sanki hiç yürümemişsin yanımda.

Ve ben, son nefeste gibi,
dudaklarım seni ararken
“sen” derken tutuldu dilim…
ve geriye kaldı yalnızca
son kez… sen.