Son Mektup Şiiri - Emre Yeşil

Seni son nefesime kadar seveceğim.
Kokunu içime çektiğim günleri ,
ellerine hayran hayran baktığım günleri.
Öpmek için yanağına yaklaştığım da ,
kokun ile büyülenip öpmeyi unutuşlarımı.
Her gün hatırlayıp gülümseyeceğim.

#

Artık aynı evde eş zamanlı iki oda
lambasının yanmayacak oluşu ne acı.
Gidişinin ardından , ellerim buz kesti.
En sıcak alevler bile ısıtmıyor içimi.
Sahi , bir kere kül olmuş bu yüreğe
kor alev ne yapabilir ki ?

#

Yatağımın boş tarafı sol tarafımla
ne de iyi anlaşır oldu.
Mütevazi çatımızın altında ki
eşsiz kokun yerini hiçliğe bıraktı.
Bedenin ve ruhun artık benden ıraktı.
Giderken öyle bir
çarptın ki kalbimin kapısını
İçerisi dünyanın en gizli odası oldu.
Ne biri girebildi içeri ,
ne de açıldı o kapı ardından..

#

Hayatında biri olduğunu biliyordum.
Ama anne olduğunu öğrendiğim de
o gizli odanın kapısını
aralamıştım artık.
Ve yıllar sonra baba olmuştum
Kızım sorular sormaya başladığın da
annesine benim adımı kim koydu dedi.
Ve dünyam o dakika başıma yıkıldı ,
bu günün geleceğini düşünememiştim.
Kızımın adını been koymuştum ,
sen koymuştum...

#

Şimdi benden gittiğin gibi ,
yer yüzünden de gittin.
Bir daha açılmamak üzere
kapandı gözlerin.
Aramız da bir sen vardın ,
bir de musalla taşı eklendi sevgilim.
Özleminle aramı kadehler
bile açmıyor artık.

#

Şimdiye dek benden önce ölme isterdim.
Şimdi fikrim değişti ,
ya önce ben ölseydim.
Benim çektiğim bu acıları
çekmene nasıl kıyardım.
Üşüyor musun yattığın yerde?
Yağmur yağdığın da
ıslanıyor mu saçların?
Nefret ederdin saçlarının ıslanmasından
Sana ne giysen yakışırdı da ,
bir beyaz kefen yakışmadı be sevgilim.
Bir beyaz kefen yakışmadı...

#

Şimdiye kadar sen oku diye
dökülüyordu kalemimden mürekkepler.
Şimdi hangi kalem
nasıl dile gelecek yokluğunda?
İnsanların tükenmez dediği o kalem
tükendi bitti artık sevgilim.
Seni son nefesime kadar
seveceğim demiştim ya
Ben nefesimi bugün toprağa verdim.