Son Mektup Şiiri - Kiyaz Kılınç

Son Mektup

Sökülsün cümle mısralar, kalemlerin ucundan.
Bir daha ısıtmasın hiçbir hece, hiçbir yeri.
Bir adım atsam sana, bin adım geri çekiyor bu ayrılık.

Dün gece seni yazmaya kalktım yeniden.
Masamda bir eski fotoğraf, bir bardak soğumuş kahve.
Bilirsin, kahve içmek yasak bana…
Olsun, ismin bile kırık döküklen artık defterlerimde, hiçbir yasağın önemi yok.

Hatırlıyor musun, sahilde yürümüştük?
Sen konuşurken ben susmanın bin dilini öğreniyordum.
Her bir suskunluk, senin bir kelimene sarılıyordu içimde.
Bir bakışını anlamak için onlarca şiir ezberliyordum sessizce.
Bir gülüşünü çözümlemek için çocukluğuma dönüyor, kayıp duygularımı arıyordum.
Şimdi o yollarda suskunluklar da başkasına ait gibi…

Bir sokak lambasının titrek ışığında,
Elini ilk tuttuğum anı düşündüm uzun uzun.
Sıcak değildi sadece, sığınılacak bir ev gibiydi.
Önce ellerine sığınmıştım, sonra kalbini evim yapmıştım. Sen benim saklandığım, sığındığım yuvamdın.

Ama zaman her şeyi aldı bizden.
Küçük tartışmaları büyütüp duvar yaptı aramıza.
Ben sustukça sen yanlış anladın,
Sen sustukça ben senden geçtim sandım.

Şimdi bir yabancının sesinde tanıyorum seni,
Bir şarkının ortasında çöküyor içime yokluğun.
Ne garip… En çok seninle yaşadıklarımı unutuyorum artık, ben seni unutuyorum.
Ama unuttuğum her anı bir şiir gibi dönüyor bana. Ben seni unutamıyorum.

Ve şimdi bu satır, bu kalem, bu gece,
Son bir mektup olsun sana.
Dönmeni beklemiyorum, yeniden sevmeni, yuvam olmanı beklemiyorum.
Gitme demeni duymak için “Gidiyorum” dediğimde kal demedin, “Gidemezsin” demedin.

Hiç mi sevmedin?
Sadece bil:
Ben sevdim seni. Ben sevdim seni. Ben çok sevdim seni.
Tüm yanlış zamanlara, eksik cümlelere, her şeye, herkese rağmen
Ve bize rağmen ben seni sevdim.

Artık yollarımız ayrılıyor belki,
Ama bu paramparça kalpte hep bir yerin olacak.
Suskun, ama unutulmamış bir yer.

Anladım ki:
Bazı insanlar gidince tamamlanır insan.
Bazı eksikler, fazlaymış meğer.
Şimdi susuyorum sevgilim, bazı vedalar ancak susularak yazılır.

Bu suskunlukta bile senin adın var hâlâ…
Ama ben artık kimseye anlatmam seni.
Anlatamam seni.
Çünkü bazı acılar anlatıldıkça eksilmez,
Derinleşir sadece.
Şimdi sana yazdığım tüm şiirler yetim kaldı.
Ben sensiz, ben evsiz, ben kimsesiz kaldım.
Hiç mi sevmemiştin beni?

Kiyaz