Son Mektup Şiiri - Umut Göksu

Merhaba Sevdiğim.
Sensizliğin kim bilir kaçıncı yılı...

Bugün yine sensiz açtım gözlerimi,
Bu hergün lanetle uyandığım güne.
Her uykumda, düşümde sen varsın.
Uyanmak istemiyorum ki sensizliğe;

Günler, geçiyor sensiz ve karanlık.
Aldığım her nefesi sayar oldum sanki.
Kısalmaya başladı sanki, zaman dilimi.
Bu kısa günlerde bile, sen yoksun, yanımda.

Hergün insanlar bir telaş içinde sevgilim, hergün!
Onu farkettim. Sen yokken hayatı gördüm!
Gerçekler, gerçekten can yakıyormuş be!
Sensizlik gözümü açtı,mı, yoksa kapadımı anlayamadım.

Yoksun ki ne yediğim yemek, ne soluduğum bu oksijen,
Sen yoksun ki kazandığım üç kuruş, nede insanlar,
Hiçbiri, artık bir anlam ifade etmiyor, aksine can yakıyor!
Uyanmak bana hergün haram oluyor, ama sen bilmiyorsun...

Anladım artık hayatı, geç olsada insanların huyunu.
Anladım artık her istenen her hayal olmuyormuş ki.
Anladım artık insanları, ezdikçe hayatı yaşayabilirmişsin.
Ve anladım artık, bu yoklukta çelimsizler ölüyor!

Ama bunca şeye rağmen bir isteğim daha var;
Bu lanet olası, ne kadar küfür etsen az olan ''bilyeye''!
Sen sevgilim! Sen! Madem benim değilsin artık,
Madem beni bilmiyosun. İsteğim; şu hayatta, Mutlu olursun.
Seni seven birisi, sıcak ve mutlu bir yuvan olur.
Benim gibi karanlık, çıkmaz, güçsüz ve ölü değil!

-UG