Son İstasyon Şiiri - Abdullah Kılıç 5

İşte geldik son istasyona,
Cesaretin var mı? dönüp bakmaya!
Bin pişmanlıkla, avare geçen zamanlara,
Bir hiç gibi geldik, hiç gibi gidiyoruz!
Bir düşün istersen, şu son istasyonda...

Gül bahçesi sandık dünyayı,
Diken değmeyecekti ayağımıza,
Yırtıldı her yanımız, yara üstünde yara.
Herkesin başına her şey gelirdi de,
Bir bize gelmezdi ya...

Ruh gidince, yok olacak beden,
Bilmem, geriye ne kalacak senden,
Belki bir hatıra, belki bir ıslak dua,
Belki hiç anılmayacaksın bir daha,
Sahi sen yokken, var mıydı dünya?

Doğmadan önce yoktun,
Öldükten sonra da yoksun,
İki yok arasında nasıl var oldun?
Neredeydim ben, ne oldu bana?
Yok mu bir ömrün muhasebesi?
Yok mu, şu son istasyonda?