Son Hıçkırık Şiiri - Hamit Atay

Son Hıçkırık

Bitti...
Bu kez içimde değil sadece,
Gözlerimde de suskunluk var,
Dilimin ucunda...
Söyleyemediğim bir “elveda”...

Yoruldum...
Sözler yetmedi,
Bakışlar gizleyemedi...
Ve içimde bir sızı…
Artık susmayı bile beceremedi…

Son hıçkırıkla
çözüldü dudaklarım…
Sana dair tuttuğum
tüm dualar yarım kaldı…

Çünkü...
Bir insan,
Ancak çok sevince
bu kadar acır içi…

Sen gittin...
Gözümde bir silüet kaldı,
Kalbimde iz...
Ve arkamdan savrulan rüzgâr gibi...
Soğuk bir sessizlik...

Ben sustum...
Ama içim bağırdı sana...
Her gece…
Bir damla gözyaşıyla büyüttüm adını,
Her sabah...
Unutmaya çalışarak kahroldum...

Yalnızlık,
Benimle kaldı bu kez...
Sen bir yüreği
suskun bir enkaza çevirdin…

Ve şimdi...
Ne zaman gülsem,
İçimden bir “seni özledim” geçiyor...

Son hıçkırık...
İçimde kopan bir yangının sesi,
Kendimle savaşıp
yenildiğim an...

Artık biliyorum...
Bazı aşklar
yaşanmaz...
Sadece içimizde gömülür...

Sen...
Unutursun belki…
Ama ben…
Unutur gibi yapıp,
Yüz kere daha baştan yaşarım seni…

Her nefes alışımda...
Biraz daha kaybolurum kendimden...

Son hıçkırık...
Adının ardından gelen
sessiz bir çığlık…
Duymadın…
Çünkü hiç dinlemedin beni...

Ve ben...
Sana dair son cümlemi
yutkunarak bitirdim:
“Hoşça kal…”
Sesimi duymasan da…
Kalbim hâlâ senin adını sayıklıyor...

Son hıçkırık...
Belki bir son gibi görünür,
Ama aslında…
Sana duyduğum aşkın
bitmediğinin tek kanıtıdır...
Hamit Atay