Hatıralar sokağında,
Gencecik bir anne:
Kanatlarının altında.
Küçücük yavruları.
Bölmüş ekmeğini,
Bölmüş uykularını…
Canından can vermiş,
Her birini ölesiye sevmiş!
Onlar ağlarken oda ağlamış,
Onlar gülerken oda gülmüş,
Okusunlar diye ter dökmüş…
Aradan yıllar geçmiş.
Çocuklar delikanlı,
Hepsi büyümüş.
Annenin gözleri ışıl,ışıl,
Çok şükür adam oldular demiş,
Çok sevinmiş…
Her yerde onlar la öğünmüş…
Çocuklar yuvadan bir, bir uçmuş,
Onlar da yuva kurmuş,
Anne ise,yaşlı,
Yoluna yürüyemez olmuş,
Et tırnak bir birinden ayrılmazken,
Anne her köşede hor görülmüş!
Anne ise çok düşünmüş…
Ben onlarla olursam,
Huzurlarını bozarım;
Onlar benim canlarım!
Ben ızdırab çeksem de,
Üzülsem de,
Yeter ki onlar üzülmesin,
Ben huzursuz olsam da,
Siz beni götürün huzur evine.
Canlarım yeter ki siz huzurlu olun.
Ben acılarımı gömerim sevgimle,
Katlanırım dikenine kahrına.
Kayıt Tarihi : 3.5.2007 11:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir huzur evinden hastaneye yatırılmış bir anne için yazılmış Onun anıları burada dile gelmiş.Hastane de ken bile hastane ilgililerinden başka kimse yok yanında.
ama yaşam içinde hayatın verdikleri ile kişilikler öyle değişiyor ki
bazen de şiirinize yansıyan eklenen yeni hayatlar ile anne-babaların huzur bozmamak adı feda etmeleri kendilerini...
önce yürekte hissedilmeli sevginin gücü ki hayatlar gerçekten paylaşılsın...hayata yeni kişiler eklense bile...
sevgiler Şükran Hanım...
okurken her kelimesinde düşündüm...acaba bizler neler göreceğiz...
selamlar...
....
Güzel dizeler.
Tebrikler.
Süleyman kaya
TÜM YORUMLAR (3)