Son Durak Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Zaman
Avuçlarımızdan akan bir su gibi
Ne tutabiliriz, ne geri döndürebiliriz.

Gözlerimizdeki çocuk
Yavaş yavaş yaşlanır
Fark etmeden
Bir sabah aynada bize bakar.

Her gülüşün
Bir gün susacağını bilerek gülüyoruz
Her adımın
Bizi toprağa biraz daha yaklaştırdığını bilmeden yürüyoruz.

Mevsimler dönüyor
Çiçekler açıyor, soluyor
Ve biz,
Onların yerine geçen yeni çiçekler gibiyiz.

Bir gün
İsimlerimiz unutulacak
Fotoğraflarımız sararacak
Ve sesimiz,
Sadece rüzgârın hafızasında kalacak.

Ölüm,
Kapıda bekleyen sessiz misafir
Bize yalnızca bir soru sorar:
“Ne yaptın bu kısa yolculukta?”

Ve biz,
Yanıtı kendi kalbimizde ararız.