Son Cemre Şiiri - Turan Tuncer

SON CEMRE

Can olmayı ilk o öğretmişti
Adam olmadan önce,
İnsan olmayı.
Yaşamanın rengini
Eflatun olmayı
Pembeyi

Annemden sonra
Bana bir şeyler öğreten
İlk kadındı öğretmenim
Gözleri sevgi,
Yüreği yaşam.

Yılların hiç unutturamadığı
Eskitemediği bir dostluk
Alfabeden önce,
Dik durmayı öğretmişti
Karanlıkta nefes almayı;
Kaç kırk yıl borçluyum?
Sana!
Hangi kitap yazıyor
Söylermisiniz?

Yıllar,
Öğretmenimi ne yaptınız?
Adını,
Anıların kalemi ile
Aklıma kazıdığım
Macide GÜL.........
Çabuk bırakmıştın bizi
Ama derin izlerle.
Sevemem sanmıştım
Senden sonra
Ben kimseleri
Bu kadar derinden
Halil KAYHAN'ı tanımasaydım!

Seni hiç unutmadım
Ama!
Halil öğretmenim
Ağlamıştı arkamdan
O çocuk yüreği ile
Bırakmak istememişti.
Yüreğinin yarısı,
Karşı koymasaydı

Ah 'Yeşilbahar ' ah
Tam burasında soktun
Hayatımın merkezine
Meral KAYA 'yı.
Duruşum bakışım değişti
Yaşama açılan pencerem
Çimenin yeşili,
Yağmurun saflığı,
Güllerin kokusu,
Ya sonrası?
Benmi çok değişmiştim
Yoksa
Hiçmi güzel insan kalmamıştı?
Yarım gülüşler,
Yarım dokunuşlar hayata
Hoyrat ellerde soldu çiçeklerim
Son cemrenin ardından
Yüreğime ayaz düştü

20.05.2005 /İst
Alkadraz_Kuşcusu