Son-bahar Şiiri - Leylanur Yücel

Bir Pazar akşamı
Yağmur, yokluyor gönlümü
Elimde demli bir çay
O da yetmiyor ısıtmaya gönlümü

Albayım!
Gözlerinizde kim gömülü?
Haşin bir deniz avutuyor şimdi beni
Lakin ayaklarımda pranga
Bırakmıyor beni
Suskunluklarda hatim indiriyor gözlerim
Oysa sizin tek sözünüze muhtacım
Ürkek bir ruh taşıyor bedenim
Her nazarınızda eziliyor ve ölüyor çiçeklerim
Soluyor karanfiller ve de yerini alıyor bir avuç yaprak
İşte sonbahar haşmetiyle iniyor göğsüme
Albayım!
Baharımı ne diye harap ettiniz şimdi
Bir sonbahar akşamı
Kerpiç bir evin önüne bıraktınız beni...

Albayım!
Yetiyorken kendime,
Ne diye yurduma hasret ettiniz beni?
Yün eldivenlerim vardı,
Hepsini birer birer attınız
Albayım, ellerimi ne diye boş bıraktınız şimdi!.