Son Atış Şiiri - Seyrani Göl

Elde kalan son zarı tuttum,
avuçlarımda ter,
gözlerimde yılların
dipsiz yorgunluğu.

Bilirim, bu oyun çoktan yazıldı;
zarın düşeceği yüz
önceden çizildi kaderime.
Yine de insan,
umutsuzluğun bile boşluk verdiği an
savurur elinden son taşını.

Zar döndü…
masanın kenarında inleyerek,
ölüm sessizliğiyle yuvarlandı.
Ve o an anladım:
hiçbir masa adil değildi,
hiçbir oyun bize ait değildi.

Asıl oyun,
kendi içimizde bile sahteydi;
her kaybedişte biraz daha silindik,
her silinişte biraz daha
gölgemizi yitirdik.

Zar yere düştü, sustu,
ben de sustum.

Ne kazanan vardı,
ne kaybeden;
yalnızca karanlığa bırakılmış
bir ömrün boş sesi kaldı geriye.

Masa sessizce devrildi,
ışık küle döndü.
Ve anladım ki:
gerçek diye bildiğimiz hayat
hiç başlamayan bir yanılsamaydı.
S.GÖL