Son Şiiri - Mehmet Bildir

Son

Bugün bir kitap aldım,
tuzla kaplı raflardan.
Ayrılıktan bahseden birkaç cümleye rastladım...
Bir bir anlatmış;
bir kadının gelişini
ve umarsızca gidişini.

İlk başta okurken fark etmedim.
Ama satırlar ilerledikçe
kendimden izler buldum.
Yürüdüğü yolları,
çıplak ayaklarıyla bastığı sahilin kızgın kumlarını…
Okudukça
kendi umutsuzluğumun girdabında
yavaşça boğulduğumu fark ettim.

Tam her şey güzel gidiyor derken,
birden tepetaklak,
bir duygunun kör düğümüne dolanıp
yere çakıldım.

Uzun uzun daldım…
Güzel günler,
önümden geçip gitti bir film şeridi gibi.
Sayfayı her çevirdiğimde
önce yüzümde beliren tebessüm,
sonra sol yanıma saplanan sancılar.

Anlamsız gülüşlerim…
Tarifi olmayan gözyaşlarım…
Zafer bayrağını çeken kalbim,
bir anda işgale uğradı.
Duygularımın sessizleşen çığlıkları
içimde yankılandı.

Nefes alamadım.
Kan-ter içinde kaldım.
Ve bir cümlenin sonunda
kendime geldim:

Gökyüzünün maviliğine kapılıp,
çirkinleşen bir okyanusun
çekimine düşmüşüm.
Derinlerde kaybolmuşum.
Kocaman bir boşluğun
orta yerinde yalnızca
“varla yok” arasında kalmışım.

Şunu anladım:
Güzel başlayan hiçbir hikâye,
iyi bitmiyor.

Ve bir şey daha öğrendim:
Sevgi bazen var olur,
ama biz onu yanlış insanlara harcarız.

Umarım bir gün,
zamansız bir duyguda yeniden uyanırım…
Ama biliyorum artık,
her şey için geç.

Çünkü yarını çıkaramayacağım
bir kitabın içinde hapsolmuş gibiyim.
Kendimi bulmakta güçlük çekiyorum.

Senin geleceğin yok…
Benim de ayaklarımda derman kalmadı.

Bu hikâyenin sonu yok.
Tıpkı başı olmadığı gibi.

Ve bir gün…
Sen yine gideceksin.
Ben yine gelemeyeceğim.

Zamanla tükenip gideceğiz,
birbirimizden habersizce.
Ve o zaman,
bu hikâyeye
bir son yazılacak.
Sensiz, bensiz bir dünyada…

Mehmet Bildir
27.06.2025