Solgunlaşan mevsinlerin hüznü

Yavaşça solgunlaşır mevsim, renkler soluk,
Dallardan düşer yapraklar hüzünle dolu.
Rüzgarın serenatıyla sallanır ağaçlar,
Gelip geçen zamanın hüznüne kapılırlar.

Gökyüzünde bulutlar seyrek seyrek seyreder,
Güneşin ılık dokunuşu artık eskisi gibi değil.
Nostalji dolu anılar gelir akıllara,
Gelip geçen zamanın hüznüne katılırlar.

Kuşlar sessizleşir, göç vakti yaklaşır,
Gidişlerin ardından yankılanır sessizlik.
Doğanın sessiz feryadıyla sarılır her yer,
Gelip geçen zamanın hüznüne karışırlar.

İnsan da değişir, içinde farklı duygular,
Kavuşmalar ve vedalar, birbirini takip eder.
Hayatın döngüsü içinde akar her şey,
Gelip geçen zamanın hüznüne eklenirler.

Yavaşça solgunlaşır mevsim, bir sona erer,
Yeni bir başlangıç umuduyla beklenir.
Gelip geçen zamanın hüznüne rağmen,
Hayatın içinde umut ve sevgi yeşerir.