Soldu Şiiri - Levent Dizdar

SOLDU

Solgun ışıklarıyla hasta bir ev
Bir kamelya
Gecenin ileri bir vakti.
İçin panayır yeri
Dışın kelepçelenmiş bir deli.

Solgun tenli bir kadın
Teninde günahı,
İçi tertemiz.
Bilinmez, çeker bir ahı
Siz bilemezsiniz.
Solgun ışıklı evin ışıkları
İşte tam da o gün yandı.
Kilitli kapılardan döndün
Dokuz ay kaldın
Öldün.

Bir de benim ağzımdan dinle
Solgun ışık,
Kamelya,
Zebani ne?
Alnında gül yaprakları
Ebruli menekşeler
Ellerin bahardalı
Çağla tadı.

Gözü gören herkes
Görmeyenler de dahil
Her zerresi evrenin:
"Öyle güzel,
Öyle güzeldi ki..." dediler.
Bir ağladın,
Altüst oldu dünya.
Mermer çatladı
Gül soldu
Kuş, bozdu yuvasını göçtü
Karlar üstüne çamur yağdı
Çöl üşüdü.

Bir varmış,
Bir yokmuş oldun sonra
Evvel, zaman içinde
Kalbur, saman içinde kayboldu.
Ebruli bir menekşeydi
Soldu.

2025