Sokak Kedileri Şiiri - Yaşar Yaramış

Ben geçerken oradan
Soğuk kış geceleri,
Çöp karıştırmakla meşguldü,
Kimsesiz,sokak kedileri.

Tekir,evde,sıcacık sobanın başında,
Bugün tam on yaşında.
Bunca yıl belli,hiç sokak kahrı çekmemiş.
Hep içerde,yazında,kışında.

Fakat Arap,öyle mi?
Anası onu otlukta doğurmuş.
Kuru bir ekmek,sıcak bir oda tek özlemi.
Mümkün mü? Kader onu dertlerle yoğurmuş.

Bir ciğer kokusu duysa,
Derince içine çekemez.
Taşlarlar onu, ne huysa,
Ömrünce hiç gülemez.

Köpekler zaten ezelden düşman.
Peki! Bu insanlar ne? Böyle neden?
Dün açlıktan öldü bizim Şişman.
İşte,asıl buya, beni kahreden.

Kimilerine özel mama gelir,
Bizeyse zehir,pislik gelir.
Kimilerine balık,et gelir.
Bizeyse gün gün kıtlık gelir.

Bilmiyorum böyle nolacak sonumuz,
Altımızda durmaz oldu donumuz.,
Hava soğuk, mide aç.
Ekmek yapar yerdik,olsaydı unumuz.

Dili olsaydı konuşsaydı kediler,
Cezalandırırdı bütün insanları.
Yıllarca bir ümit diye beklediler,
Fakat anlayan olmadı onları.

09.09.1989 - Demre