Söğüt Dalları Şiiri - Özdemir Aydın 2

Bir söğüt ağacının altında oturmak,
Son şafağın yelinde,
Ebruli düşlere,
Kim bilir bu kaçıncı sevdalara iç geçirmek.
Gölgesinde çay içmek.
Sen de mi bu gece uyumadın diyerek,
Söğüde sitem etmek.
İçinden gidenleri belli etmeden,
Pas tutmadan özlemi,
Çürümeden kirpiklerinin dipleri,
Söğüt dalları imdadına yetişti,
Yarasını sardı.
Son kez içinden gidenlerin,
Yapraklarda süretini gösterdi.

Rüzgarda üşüyordu lakin,
Söğüt ağacı dayanıklıydı.
Gövdesine zerk olan ayaz ısındı.
Parmaklarını uzatıp,
Yaprağa dokunaklı şiir yazdı.
Kara geceleri, ak topraktan renk devşirip,
Yaprakları yeşile boyadı.
Kanattı, içine sakladığı kırıklar söğüt ağacının.
Hesapsız geçen kışları,
Katıksız yağan yağmurları,
Gölgesine sığınmış yürek önünde,
Savrulurken sevdaları.
Söğüt ağacı gölgesinde ürperip,
Rüyadan uyanmak, aşık olmak.