KEMİKLERİME KADAR SENİ YAŞIYORUM
Kalabalığın ortasında bir orman gibi sıkışmış hissediyorum.
Her şey üstüme geliyor; insanlar, sesler, düşünceler… Ama içimde bir boşluk var, yankılanan.
Sanki ben bu ormana ait değilim.
Sanki ben, bu kalabalığın içinde unutulmuş
bir gölgeyim.
Her sey birdenbire oldu.
Birdenbire vurdu gün isigi yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her sey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye basladi duman topraktan;
Devamını Oku
Birdenbire vurdu gün isigi yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her sey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye basladi duman topraktan;
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta