Yıllar sonra,
Yine böyle bir akşam üstü,
Tek başıma, yapayalnız, her zamana olduğu gibi,
Yüzümde o bildik asık ifade,
Boş gözler ve anlamsız bir bakış,
Ve yine sızlayan kalbim...
Ve moral bozukluğu...
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta