Siyah Kadınım Ben Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Senin beni görmezden geldiğin her an, yüreğimden bir yaprak düşüyor.
Bazen hak veriyorum sana, bazen de kızıp kusuyorum.
Ama şunu bil ki, ben senin yazmadığın her an seni düşünüyorum.

Bilmiyorum neden bu kadar kırıldım,
Neden bu kadar canımı yaktı.
Ama bildiğim bir şey var:
Canım çok yanıyor.
Görünmez olmadığın halde görülmemek,
Çok can yakıcı biliyor musun?
Sana bunu anlatacak kelime yok lügatimde,
Çünkü ben hiç seni bensiz bırakmadım.

Hayatımda ilk kez güçsüz olduğumu hissettim.
Ve bu hiç hoşuma gitmedi.
Dalgalara, yağmura, kara göğsünü siper etmiş ben,
İlk kez bir yenilginin eşiğindeyim.
Savaştığım aynadaki ben.
Ben, beni tanıyamıyorum artık.

Ne istiyorum, ne yapıyorum?
Tezatlar içinde çözümsüzüm.
Yine kocaman bir “neden” içiyorum,
Ama cevap yok.

Sus pus dilim, dudaklarıma savaş açmış.
Hak etmediğim bir acının başrol oyuncusu olmak,
Kaderim olamaz!
Reddiyorum böyle bir kaderi.
Sonuçlar, nedenler, niçinler arasında gelgitlerdeyim.
Siyaha evriliyor tüm mavilerim.
Önceden gri, sonra siyah olurdu;
Şimdi ise simsiyah.

“Siyah kadınım ben,” dediğimde,
“Saçmalama, sen mavisin,” diyenler,
Yüreğimdeki karayı görmüyor mu?
Of! Alıp başımı gitmek istiyorum,
Kimsenin beni bulamayacağı bir yere.
Adımı, soyadımı, saçımı, kıyafetimi...
Ben, beni değiştirmek istiyorum.

Bu eller kırık, istemiyorum.
Bu kalp yaralı, istemiyorum.
Bu gözler buğulu, istemiyorum.
Ben sadece mutlu olmak istemiştim.

Bana mutluluğu çok gören kim?
Sen mi, yoksa kaderim mi?
Artık “O gelecek, bu gidecek,” diye düşünmüyorum.
Gelene “Hoş geldin” deyip ağırlıyor,
Gidene “Güle güle” deyip gönderiyorum.
Basit düşünmeyi öğrenmem gerek.
Ve artık çok iyi anlıyorum:
Seni bu kadar değerli kılan benmişim.
Suç sende değil,
Sana bu kadar anlam yükleyen bende.

Galiba iyi niyetlerimin raf ömrü bitti.
Stabil acılarımın gölgesi vururken,
Yüreğimin camlarına,
Annemin sözü takılıyor beynimin raylarına:
“Feylini bozma.”
Ama ben bozmasam,
Hayat bozuyor, anne diyemiyorum.
18.11.2024 16:00