Sivas’ın Utancı, İnsanlığın Yası

(Madımak’a Adanmış Davalar – VII. Şiir)

Gök gürlemedi o gün,
Toprak titremedi,
Ama insanlık çöktü!
Bir otelin duvarında
Tarih kendi kendini yaktı...

Sivas’ın ortasında,
Bir şehrin kalbinde,
Aydınlık eller tutuşturuldu
Karanlığa tezahüratla!

Korkmadılar,
Çünkü sustular,
Saklanmadılar,
Çünkü gizlenmelerine gerek kalmadı,
Zira suç, meydanda alkışlandı!

O gün,
Sadece insanlar değil,
İnançlar da yandı,
Kardeşlik kül oldu,
Ve vicdanlar…
Ya yoktu…
Ya çok uzaktaydı!

Bir yangın neyi anlatabilir ki?
Çığlık çığlığa yanan bir insanı,
Kapının arkasında mahsur kalan bir türkücüyü,
Alevlerin arasında dua eden bir çocuğu anlatabilir mi?

Hayır!
Ama biz anlatacağız!
Çünkü sustukça,
Bu utanç büyüyor.

Bu şehir,
Sadece "Sivas" değil artık,
Bir harfini kaybetmiş:
"Sıvas" olmuş…
Yaralarını sıvazlayan,
Ama iyileştirmeyen bir hafıza…

İnsanlık yasta olmalıydı,
Ama ne bayraklar yarıya indi,
Ne de kalpler…
Sadece birkaç göz doldu,
Sonra o da kurudu!

Şimdi sen oku bu şiiri,
Bir şehir için değil,
Bir insanlık davası için!
Çünkü utanç tek başına değildir,
Paylaşılmadığında büyür!