Sis Ve Zamanın İzinde Şiiri - Seyrani Göl

Zaman adını unutmuş
bir düş
sokağın sisinde,
gürültüsünde yürür.

Kimlik,
ayna kırıklarında parçalanır,
sessizliğin kıyısında kaybolur;
bir söylediği, diğerini bozan
yalpalanan bir ses.

Unutuluş,
belleğin en derin kuyusunda
çırpınan bir çığlıktır aslında,
duyulmaz ama hep oradadır.

Sessizlik,
dilin ötesinde
anlatılamayanın tercümanı
sözün bittiği yerde
başlayan bir anlamdır.

Sonbahar yaprakları gibi
düşer varlıklarımız;
toprağa karışır
bir sonsuzluk rüyası gibi.

Bizler,
zamansız bir bekleyişte
kendi içimize döneriz;
kendimizden geçerken
varoluşun hüznünü taşırız.

Gölgeler uzar ardımızda,
rüzgâr savurur geçmişin izlerini.
Her adımda biraz daha eksiliriz,
zamansızlığın içinde siliniriz.

Sessizlik çöker içimize,
kelimeler yorgun ve suskun.
Her nefes bir ağıt olur,
geçmişin sisine sarınır.

Zaman usulca akar,
kırgın düşlere dokunur.
Her an yitip giden bir nefes
sonsuzlukta kaybolur.
S.GÖL