Sırtımda Rüzgâr, Cebimde Hiç

Tedirgin, korkakça adımlar
Kol geziyordu küçülmüş bedenimde.
Kamburum çıkmış,
Omuzlarım çökmüştü,
Yorgun bir haldeydim.

Tozlanmış banklar yatağım,
Esen rüzgâr yorganım,
Kalbimin atışıysa
Tek ısınma sebebimdi.

Ne günün aydınlanmasını
İstiyordu dünden kalan gözlerim,
Ne de sarhoş aklım
Tutunmak istiyordu hayata.

Mide duvarımı
Sigara külüyle yatıştırdığım
Zamandaydım.

İnsanların acı dolu bakışları
Kanayan yüreğime merhem,
Silik gölgeme
Bir aidiyet veriyordu.

Denize bakan,
Yeşile yaslanmış bir köşeyi
Mesken edinmiş,
Kiracısı olmuştum apansız.

Sıcaklığını hissedemediğim
İnsanlar solurken etrafımda,
Şiirlerime sığınıyordum,
Bulutlar ağlarken üzerime.

Rengi solmuş hırkam
Tek sırdaşımdı belki de.
Cıvıldaşan kuşlara
Mahremimi açmış,
Boş dolaşan köpekleri
Rakı masamın müdavimi
Bellemiştim kendimce.

Çiçekleri derince koklardım,
İncitmeden duygularını...
Üstümdeki günlerin kokusunu
Unutmak adına yapardım hepsini.

Bir ayağım aksak,
Bir yanım eksik,
Gün dönenceye kadar
Dolaşırdım böyle,
Yalnız,
Ve bir başıma.