Sınır Taşı Şiiri - Kemter Abdal

Bir çocuk düştü önce
Ciğerlerinden sökülmüş nefes,
Ellerinde donmuş bir ekmek parçası,
Gözlerinde çürüyen bir deniz.

Sınır, bir jandarma kemendi
Boğazında kalan son "anne"yi sıktı.
Güneş, leş kokulu bir projektör
Üstüne düşürdü utanç ışığını.

Biz,
Kalbimizi bir mermi kovanına dönüştürdük,
Sıcaklığını kaybetmiş, paslı.
Her mülteci bir mezar taşıydı,
Ayağımıza takılan
Üstünü karınla örttük.

Onlar,
Kemiklerinden köprü kurdular,
Üstünden tanklar geçti.
Bir anne, saçlarını yaktı soba yerine,
Bebeği buz tuttu kundakta.

Dünya,
Bir morgun soğuk rafında yatıyor şimdi,
Kimliksiz, kayıpsız, adsız.
Her gece bir çadır doğuruyor ceset,
Her sabah bir bulut kusuyor
İskelet.

Biz,
Ellerimizdeki kanı
Dua zannedip sildik.
Sokaklarımız mülteci sesiyle dolunca,
Kulaklarımızı birer kurşunla
Kör ettik.