Sineme Düşen Nihal

(Dervişâne bir yakarışla…)

Sîneme düştü bir Nihal...
Ne ağaçtır o, ne gölge,
Bir gül mü desem,
Yoksa Allah’ın kelâmından düşmüş bir hece mi?

Gözleri...
Geceyle gündüz arasında kalmış bir seher vaktidir,
Kirpikleri;
Feleğin sırlarını saklayan birer tespih tanesi.

Ben, bir dervişim,
Yolum semâya açık,
Lakin o semâda senin yüzün,
Kâbe gibi döner durur çevremde.

Her zerrenin ardında seni ararım,
Her “Hu” deyişinde
İçimde bir “Nihal” çağlar.

Aşkınla yanmak,
Cehennem değil artık,
Bir nefs arınmasıdır…
Bir secdedir gözlerinin çizgisinde.

Sen bana
Bir tek bakışınla
Bin yıllık murakabenin sırrını öğrettin.

Ey gönlümün Mi’râcı…
Seninle konuşmak değil muradım,
Seninle susabilmektir o derin sırra…