Sinapsların Evresinde Şiiri - Sinan Bayram

Bir düşünce doğar —
Ama kim doğurur onu?
Ben mi, yoksa beynimin
Elektrik yankıları mı?

Bir kıvılcım atlar hücreden hücreye,
Ve adına “ben” derim.
Oysa “ben” dediğim,
Sadece kimyasal bir şiirdir,
Kendini okuyan bir molekül.

Bilinç…
Nöronların rüyası belki de.
Hiçliğin içinden geçen bir elektrik,
Kendini anlamaya çalışan bir akım.

Bazen bir anı belirir,
Bir koku, bir yüz, bir an.
Ve sanırım ki geçmişi hatırladım —
Oysa sadece sinapslarımın tekrarı bu,
Bir yankının yankısı,
Bir yanılsamanın hafızası.

Düşünürüm:
Özgür müyüm ben,
Yoksa sadece bir biyolojik algoritma mıyım?
Belki de irade,
Bir nöronun gecikmesidir,
Bir saniyelik yanılsama,
Kendini Tanrı sanan bir devre.

Ruh ararım —
Ama bulduğum sadece ateşlenen hücrelerdir.
Yine de o ateşin içinden
Bir anlam doğar,
Ve ben o anlamda yanarım.

Çünkü biliyorum:
Etten yapılmış bir evrende,
Düşünmek mucizedir.
Ve belki de bilincin en saf biçimi,
Kendi yokluğunu fark eden nörondur.

Bir gün, bu beyin de susacak.
Ama o sessizlikte yankılanacak
Son bir titreşim:
“Ben vardım.”

Sinan Bayram