Hiçbir şeyi sana benzetememeyi öğrendiğim gün anladım sevdamın büyüklüğünü…
Hoyrat bir aşkı yaşıyordu kalbim, beynim, duygularım.
Duygusuzluğumun tarifi yoktu ele, sensiz geçen bir kül parçası gibiydi ömrüm, esip savrulup, toza dumana karışan.
Tozlanmış bir raf gibi her şey artık, elim gitmez tek bir kitabın satırını okumaya. Umursamaz benliğim diğer ve diğerlerini.
Orada olmaları bile bir varlık değil artık. Unutulmuş, eskimiş ve yıpranmıştır.
Gün gelir kıymetli olsa da, benim için artık okunmuş, bitmiş, rafa kaldırılıp unutulmuştur…
Yorulmadın mı?
Sana uzanırken bu naciz ellerim, sen itelemeye, örselemeye yorulmadın mı?
Bir insan daha ne kadar inat edebilir, gözünün bebeğine kadar sevildiğini bildiği birine.
Bir insan daha kaç gece umursamadan yatabilir, başkasının ıslanan yüzüne değe değe.
Bir insan daha ne kadar acımasız olabilir, ona tüm merhametiyle yaklaşabilen birine.
Görmedim, bundan daha acısını bir yaranın.
Kanasa sanki, atacak içindeki irini, yaşı, vazgeçişi.
Bırakılmış bir çocuk edası, her bir hücresinde, masum..
Susuyorum
Susadıkça sana, susuyorum.
Öyle konuşma isteği barındırsa da ellerim, yazmıyorum.
Uzun zaman olmuştu,
kaleme sözcükler yüklemeyeli.
Kimi köreldim, kimi kırıldım.
Zorlamamalıydım..
Her sabah güneşe uyanmak umuduyla açıyorken yüzümü,
yapraklarımın ne güneşe ne bahara takati bile yokmuş bugün anladım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!