Silüet Şiiri - Ethem Erdoğan

SİLÜET

dil karanlığa vurdu kendini. aşkın kendisi olduğu yere.
geceden ateş, devşirse
ateşten gece, aşkın olurdu.
düşlerdi soluk acentelerde güneş saatleri. susulan
hüzzam serenatları: karasevdanın sakladığı. koy verilen fasıla / / ve ardı sıra kağıt bir mendil
(evet gözyaşı cilalanmaktadır)

sevdalar... ah bu koca varsayım tozlu bir evraktı. İmzaya hazır kahve ve menemen kokan inadın düş tüğü yer nere gözlerinde.

unuttuğum damlalar. yanlış
ırmaklarla temiz, şehirler de.
koku, bu bildik ses
siz(siz)lik parçalanıyor,
unut kan, bedenleri: umut
yokluğuna bunca aşina
dipsiz rüyalar da. yorumlanan hoyrat gezeklerin teatisi

“Frigya mezarları gibi”, ucube akşam.

sırtımı yaslayıp geldiğim
köhne bir harita/da: hayat
yaşamak, içinde çalıntı balkonlar
yokluğun birinci peronunda
yolcu
metafor, gece/siz
zaman.
dilimi yakan ve yıkan ıslık...
gözlerin emanet suçu