Şiirim Sensin Şiiri - Mehmet Bildir

‎ŞİİRİM SENSİN
‎
‎Şiirim sensin…
‎Geceye sarkan en uzak yıldızda adını aradığım,
‎uykularımın içinden bile eksilmeyen düşüm sensin.
‎Ben bir kalemsem eğer,
‎mürekkebim senin sesindir.
‎Ve ne zaman sustursam kelimeleri,
‎fısıltıyla bile içimden geçen yine sensin:
‎Şiirim sensin…
‎Hem suskunluğumun hem feryadımın en güzel hali.
‎
‎Şiirim sensin…
‎Bir çocuğun sessiz ağlayışı gibi
‎yalnızca dikkatli bir yürekle duyulan.
‎Gözlerin gibi kırılgan,
‎kalbin gibi sıcak,
‎ve bir ömür yazsam da
‎bitiremeyeceğim tek cümlesin.
‎
‎Şiirim sensin…
‎Ben seni yazmadım,
‎sen içime doğdun bir gün,
‎rüzgarla geldi gözlerin,
‎ve içimi unutturdu bana.
‎Bir deniz kıyısında,
‎kumsala yazılmış ilk dua gibi içimde adın
‎silinse de dalgalarla,
‎ben her gece yeniden kazırım seni avuçlarıma.
‎
‎Ben seni sevmeyi
‎bir şiirin doğuşu gibi öğrendim,
‎önce içime bir sessizlik indi,
‎sonra adınla bozuldu tüm suskunluklarım.
‎Her harfim sana dokunmak isterken
‎dilim sustu, kalbim konuştu,
‎çünkü sen…
‎söylenmeyen tüm kelimelerin sesiydin.
‎
‎Şiirim sensin…
‎Yazmasam çürür içim,
‎okunmasan eksik kalır zaman.
‎Ben seni kelime kelime taşırken
‎dünyam darmadağın olur,
‎ama yine de
‎bir tek seninle yeniden kurulur.
‎
‎Gözlerin öyle uzak bir yeri andırıyor ki
‎sanki geçmişimde saklı bir ada,
‎yıllardır kıyısına varamadığım
‎ama var olmanın anlamını
‎sadece onunla hissettiğim.
‎
‎Ben seni anlatırken
‎deniz kendini dinliyor gibi susuyor,
‎dalgalar geri çekiliyor,
‎gökyüzü biraz daha yaklaşıyor bana.
‎Çünkü şiirim sensin…
‎Ve sensiz yazdığım her kelime
‎yarım kalan bir ezgi gibi boğazımda düğümleniyor.
‎
‎Kalem kırıldı bir gece,
‎ama seninle yazmak isteyen ellerim
‎kırılmış ucuyla bile seni çizmeye devam etti.
‎Çünkü bu aşk,
‎ne tamamlanabilir
‎ne de unutulabilir.
‎Bu aşk;
‎bir defa "şiirim sensin" diyene
‎ömür boyu suskunluk giydiren bir yemin gibi.
‎
‎Şiirim sensin…
‎Ne bahar yeter seni tarif etmeye
‎ne mevsimler anlatabilir gülüşünü.
‎Sen sadece yazılmazsın,
‎yaşanırsın içimin en derin yerinde.
‎Ve ben seni yaşarken
‎ömrümden geçiyorum fark etmeden.
‎
‎Seninle yazdığım her gece,
‎kâğıt da ağladı, ben de...
‎Ama en çok yıldızlar sustu,
‎çünkü onlara bile kıskandırdım seni.
‎Bir sen varsın,
‎bir de sana yazarken içimde çınlayan
‎bitmeyen bir ezgi:
‎Şiirim sensin...
‎
‎Ve şimdi,
‎gözlerim uzaklara takılıp da
‎sana benzeyen bir rüzgar estiğinde,
‎içimden yine o söz dökülüyor:
‎Şiirim sensin…
‎Sensiz yazılmıyor,
‎senden başkası okunmuyor.
‎
‎Seninle sustum ben,
‎seninle çoğaldım.
‎Sana yazdığım her harf
‎bir ömrün ağırlığını taşıdı.
‎Ve sonunda,
‎anladım ki bu dünyada
‎en gerçek dua
‎bir insana "şiirim sensin" diyebilmektir.
‎
‎Ve işte şimdi…
‎bu koca ömrün bütün susuşlarını,
‎kırık yanlarımı,
‎yarım kalmış ne varsa
‎sana sararak tamamlıyorum:
‎
‎Çünkü sen benim
‎hiç bitmeyen cümlemsin.
‎Çünkü sen benim
‎dilimde kalan son sözcüksün.
‎Çünkü sen benim
‎tek mısram, tek nefesim,
‎tek gerçeğim,
‎tek şiirimsin.
‎
‎Mehmet bildir
03.08.2025